Nog even een reflektie van mijn kant op ons uitstapje naar Canada. Er viel van alles te zien onderweg, het prairielandschap blijkt heel afwisselend te zijn. De kinderen hadden er bij tijd en wijle ook plezier in om uit het raam te kijken, maar de dvd-speler was favoriet. Die luxe zat er al in toen we de auto kochten en kwam nu goed van pas.
We hadden allerlei maatregelen getroffen, mochten we pech krijgen onderweg. Er staat hier niet om de twee kilometer een ANWB-paal en buiten de steden heeft je mobiele telefoon ook geen bereik. Dus ben je op jezelf aangewezen. Maar de weersomstandigheden waren prima, we zijn niet van de weg afgeraakt, ingesneeuwd of andere narigheid. Alleen een lekke band. Door een scherpe steen op een gravelroad was er een stuk rubber uit een band geslagen, dus een spuitbusje biedt dan ook geen soulaas. Een paar uur rijden verderop konden we de band laten vervangen. Bij de garage wist men precies om welk stuk gravelroad het ging, ze noemden het 'short cut'. Je snijdt er 20 miles mee af, maar lekke banden komen veelvuldig voor. Zou de garagehouder er scherpe stenen strooien om zijn klandizie op pijl te houden?? Who knows?
Naast gereedschap voor autopech hadden we o.a. een schop, sneeuwschuiver, waxinelichtjes, eten en drinken en plaids meegenomen. Op een hoogvlakte in Montana hebben we 50 miles geglibberd over een beijsde weg, dat was het lastigste stuk. De sneeuwschuiver hadden we pas weer nodig toen we thuis kwamen, in Hesston had het 6 inches gesneeuwd.
Sommige stadjes waren ook leuk om door heen te rijden, bijv. Valentine in Nebraska. Echt een stadje in de Mid-West. Je zou niet raar opkijken als er opeens cowboys zouden opduiken. Als je een koffietentje bezoekt, wordt je gemakkelijk aangesproken door andere gasten. Het begint met: Waar kom je vandaan? Waar ga je naartoe? Maar als snel heeft men het over eigen (klein)kinderen etc. Het is me al vaker opgevallen dat de Mac Donalds vaak een ontmoetingsplek is voor ouderen en alleenstaanden. Aan de ene kant een trieste aanblik als zo'n oudje fast food zit weg te werken. Aan de andere kant is het een hangplek voor andere ouderen, zodat ze hun kontakten onderling hebben en ook met gezinnen in aanraking komen. Volgens mij is het niet uitzonderlijk dat de plaatselijke ouderen elkaar in de loop van de morgen bij Mac Donalds ontmoeten, drie koppen koffie nuttigen en ondertussen bijbeppen en vreemde bezoekers observeren of aanspreken. Best wel gemoedelijk.
Bij de 'oude vrienden' was het als van ouds. Gepraat over van alles en ons verbaasd over Noord-Amerikaanse eigenaardigheden. Volgens de mannen wordt de electriciteit op een rommelige manier aangelegd: gewoon een kluwen draden waarbij alles door elkaar loopt, en ondanks dat het watertekort een probleem is in veel streken, gebruiken de toiletten twee keer zoveel water als in Europa. Als je dat eens doorrekend op ruim 300 miljoen amerikanen die zoveel keer per dag hun behoeften doen...... Anyway, we hebben het ook over serieuze thema's gehad, zoals scholen, kerken, familie achterlaten e.d.
Over het ijsvissen en oliebollenfestijn kun je lezen op de site van de familie Brouwer:
We wachten nu een tegenbezoek af!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten