We waren zaterdagmiddag de auto ophalen die we vrijdagmiddag gekocht hadden: een GMC Yukon (volgens Adam: GMC joekel): lekker veel ruimte en allerlei extraatjes zoals een DVD die uit het dak komt.
We willen toch nog wel een keer naar Canada rijden dus dat moet goed kunnen met deze auto. Daarna hadden we celebration: een aktiviteit van een van de kerken: in een park allerlei spellen voor jong en oud en eten. Met veel mensen gesproken, Jaap kende er al verschillende van.
Iedereen die je tegenkomt is erg hartelijk en gastvrij en willen je helpen als dat nodig is. We hebben een aantal briefjes met namen en telefoonnummers. Ondertussen hebben we de papieren voor het huis getekend, maar we zijn nog in het motel, want de vorige eigenaar moet het huis nog leegmaken. Het schijnt een nogal precies iemand te zijn, maar uiterlijk vrijdag moeten we de sleutel hebben en we hopen eerder.
De kinderen vermaken zich prima in het motel: er is een binnenzwembad en whirpool en ik kan de was hier doen. Sarah is al helemaal gewend aan campeerbedjes: ik bedacht dat ze vier verschillende bedjes heeft gehad in een week tijd: bij ons thuis, bij Janneke en Marc, in het vliegtuig in een mandje en hier in het hotel weer in een campeerbedje. Ze heeft geen problemen gehad tijdens de reis en daarna ook niet. We zijn toch wel veel op stap geweest, waarbij ze mee moest. Als ze moe is steekt ze haar duim in haar mond en gaat soort grommen, en dan valt ze al snel in slaap. Ik moet het nog eens op de video zetten.
De andere kinderen worden goed opgevangen op school. Adam is populair bij de meisjes: ze vinden het romantisch dat hij een andere taal kan en vragen of hij iets in het nederlands wil zeggen. Hij blijft er nogal nuchter onder en snapt niet wat er zo bijzonder aan is. Ik vind de amerikaanse kinderen heel beleefd, vriendelijk en rustig. Daarbij vergeleken zijn onze kinderen nogal luidruchtig, assertief en wild. Het gaat er op school heel gedisciplineerd aan toe, maar iedereen is even aardig en voorkomend. Ik denk dat onze kinderen zich er snel thuis zullen voelen.
Hesston zelf is een mooi plaatsje, beetje dorps, veel mensen kennen elkaar. Het heeft mooie parken en speelplaatsen. Ook de schoolgebouwen zijn nieuw en modern. En verder is alles even groot en kolossaal. Zelfs het stoepkrijt is gigantisch: de maat van een zuigfles van een baby. Het engels kan ik grotendeels wel volgen, maar ik moet wel steeds nadenken als ik zelf engels ga praten. Dus het is hier andersom als in Nederland: hier is Jaap meestal aan het woord!
De tweede vlucht was in een klein vliegtuig, en de kinderen zaten allemaal bij een raam. Laura was weer kritisch: ze had een tijd uit het raam gekeken en zei toen: Papa zei dat ze in Amerika allemaal grote huizen hebben, maar ik zie alleen maar kleintjes! Eenmaal geland bleken de huizen toch wel groot.....Van Adam moet ik nog schrijven dat we maandag een Ford Expedition gehuurd hadden: daar pasten we allemaal in een keer in met alle tassen en koffers.
Marieke krijgt veel complimentjes over haar engels op school: het scheelt dat ze al kan lezen en ze vindt taal leuk. Ze heeft ook cassettebandjes meegekregen met bijbehorende boekjes: over de Big Bad Wolf en three little pigs. Omdat het verhaal al bekend is, is het goed te doen. Laura en ik luisteren ook mee.....
Laura heeft een heel aardige juf, ze ziet er soms wel tegenop om naar school te gaan, maar als ze er eenmaal is kijkt ze niet eens meer naar ons. Ons buurjongetje John zit bij haar in de klas, geinig ventje met ook drie zussen.
Jaap en ik moeten een Kansas-rijbewijs halen in dertig dagen, anders geeft het problemen met de verzekering. Is ook wel goed om me even in te verdiepen, want de regels zijn wel iets anders. En ik bega elke dag wel een of meer overtredingen. Ze hangen hier de verkeerslichten aan de overkant van de kruising, omdat ik in Nederland gewend ben om te stoppen vlak voor het verkeerslicht, ben ik al een paar keer te ver doorgereden. Gelukkig is er meestel geen ander verkeer, maar ik voelde me wel dom toen ik middenop de kruising stilstond voor dat verkeerslicht! En op bijna elke kruising staat een stopbord waar je dus echt drie tellen stil moet staan, ook al is er in geen velden of wegen iemand te bekennen. Wel lekker veilig voor de kinderen om naar school te fietsen straks. Op elke kruising staan ook crossing guards: 65+-ers die verkeersbrigadier zijn voor en na schooltijd.
