bij een van de haltes van de Shuttle bus
op zoek naar een beetje schaduw....
je kunt ook een tweedaagse muilezeltocht boeken om af te dalen naar de Colorado river, maar volgens een andere toerist moet je een beurs zitvlak en spierpijn in je bovenbenen op de koop toenemen....denk dat ik dan toch maar liever zou lopen.....
een van de muurtekeningen in de Watchtower
op het randje van de afgrond....
nog zo'n 'uiterste punt', Point Powell, steekt een stuk de canyon in....
de Grand Canyon Desert View Watchtower
in het Hippie hotel
Lieve help, waar begin ik.....er is veel gebeurd, gedaan, gelachen, gereisd en beleefd sinds het laatste blog. Ik ga m'n best doen om jullie 'bij te praten' in niet-chronologische volgorde.....
Het is hier in Hesston wel opgevallen dat we er een poosje tussenuit zijn geweest en een van de vragen die steeds terugkomt is: wat vond je het leukste? Ehmm.....moeilijk kiezen. Men vindt het hier overigens maar raar dat we met de auto heen en weer zijn gereden naar Los Angeles. Het is inderdaad niet de kortste route naar Amsterdam, maar het bood ons wel de mogelijkheid om wat van Amerika te zien. Het valt altijd even tegen om Kansas uit te komen, want dat kost al vier uur rijden, maar eenmaal in Oklahoma kwam het vakantie-gevoel. Toen een kort stukje door Texas om vervolgens heel New Mexico van oost naar west door te rijden. De eerste rijdag hadden we 's avonds veel smog door branden in Arizona, het stonk en de zon verdween. De volgende dag reden we gaandeweg weer in schonere lucht gelukkig, want de Grand Canyon stond op het programma en dan wil je wel graag leuk uitzicht hebben, nietwaar? De Grand Canyon is erg imponerend, wat een afgrond is dat, heel diep en heel lang en heel breed. Ik, met mijn milde hoogtevrees, vond het duizelingwekkend en hield de kleintjes angstvallig vast....een misstap is catatrofaal. Ik moet nog eens navragen bij Adam waar het verschil 'm in zit: hij vond de Grand Canyon niet eng, maar op weg naar het hoogste puntje van de Euromast zat hij stijf van de zenuwen op het bankje met zijn rug tegen de muur gedrukt.... Ter vergelijking: De Euromast is 185 meter hoog en de Grand Canyon is 1800 meter diep, 446 km lang en tot 29 km breed.
Sarah vroeg of er soms een prinses in de toren woonde....duidelijk teveel Dora dvd-tjes gekeken....Ze doelde op de Grand Canyon Desert View Watchtower, een uitkijktoren met een zo wijds mogelijk, magnifiek uitzicht op de Grand Canyon. Het is een replica (1932) van de prehistorische indiaanse toren, de binnenkant is ook interessant: de muren zijn bedekt met tekeningen van Hopi artiest Fred Kabotie. Vanaf deze plek kon je ook mooi zien hoe de Colorado river er doorheen stroomt, prachtig! Jaap en Adam hebben een afdaling gedaan tot 1/3 van de diepte, terwijl ik met de anderen met de shuttle-bus alle haltes afgegaan ben. De buschauffeurs vertelden ook allerlei weetjes over het gebied. Het was maar een kort bezoek aan de Zuidkant van de Grand Canyon, je zou er zo een week kunnen zijn om meer te doen en te zien....maar ja, wij moesten door naar L.A. De volgende dag doorgereden naar de westkust, wat afwisselend was door steeds andere landschappen, woestijn, zand, hitte, stuwmeer, palmbomen, heuvels, maar ook hoge bergen waar nog sneeuw op de top lag in de buurt van Flagstaff. En dan een hele lange drukke brede snelweg door de bergen naar L.A. en eindelijk, na drie dagen rijden........ de oceaan! Het was voor onze begrippen een beetje fris, 18 graden, maar we hebben toch lekker aan Santa Monica beach gezeten en in de hoge golven gesprongen.
Ons laatste nachtje in een motel in 'Hippie stijl' gelogeerd, het was 2 km van de luchthaven, dus lekker praktisch voor de volgende dag, we waren gewaarschuwd voor de urenlange files in L.A., en aangezien we graag het vliegtuig wilden halen.....namen we de Hippies maar op de koop toe. Het motel had een binnenplaats met een buitenzwembad en eromheen palmbomen en allerlei bloemen en bloeiende struiken. Aangezien wij kale weidse vlaktes gewend zijn in Kansas, is de andere vegetatie iets dat direkt opvalt. Mooi hoor, al dat exotische groen en heel kleurrijk met al die bloemen, 't waren echt geen kunstbloemen. De foto's van de kinderen zijn dus in dat motel genomen. Leuk dat er veel verschillende types mensen rondlopen, ook wat dat betreft is Kansas wat eentoniger. Het motel had allerlei bijzondere voordeeltjes: zoals 24 hours free muffins, elke dag om 6.00 p.m. gratis champagne voor volwassenen (maar we kregen wel zeven bonnetjes) en gratis buffet 's morgens en 's avonds, wat bijzonder was door de kennismaking met andere gasten. Laura ging in gesprek met een praatzieke mevrouw die beweerde dat ze 'teacher' was geweest, en informeerde of de professor ook nog zou komen en nog een heleboel andere opvallende opmerkingen. Adam stond het van een afstandje hoofdschuddend aan het horen en Laura was nogal verbaasd, want deze teacher was toch wel heel anders als haar teacher.... Maar ze was de kwaadste niet: we kregen een vers warm brood van haar, had ze voor zichzelf besteld, maar ze gaf het weg, 't was heerlijk brood. Ik vroeg me af of ze in het hotel woonde, zou zomaar kunnen. Het is wel een manier om niet helemaal te vereenzamen, want het was een komen en gaan van backpackers, families en andersoortige reisgezelschappen. Afijn, het verhaal erachter zijn we niet te weten gekomen, misschien 'gewoon te diep in het champagne-glaasje gekeken'.
wordt vervolgd.....
