Pech onderweg.....

De doos op het dak van de auto is mijn verjaardagkado: een nieuwe fiets: Giant Rico.

Op de trekhaak een rek met de vier koffers

't Is alweer even geleden, maar ik kan het me nog goed herinneren: 1 Juli, op de terugweg in Californie en Nevada: de auto begaf het in Death Valley (what's in the name...). 't Is gelukkig goed afgelopen, maar ik zat wel in de rats. Het gebeurde midden op de dag, dus snikheet, geen begroeiing, dus geen schaduw, alleen hete stenen en af en toe ook nog windstil. Echt een gevaarlijke situatie in zo'n onbevolkt gebied. Natuurlijk hadden we voorzorgsmaatregelen genomen, zoals veel water meenemen. Wat hulp gekregen in de vorm van een jump start en bij de tweede break-down heeft iemand ons van het midden van de weg gesleept, naar een veiliger plekje langs de kant van de weg. Toen maar het alarmnummer gedraaid, die gaven een telefoonnummer van een sleepwagenbedrijfje door.

En dan maar wachten en veel schietgebedjes, Laura kreeg ook nog een bloedneus die niet snel stopte, tja, wat wil je bij die hitte, dan nog haar neiging tot flauwvallen erbij....afijn, ik voelde me helemaal niet op mijn gemak. Mijn grootste zorg was 'hoe zorg ik dat we niet door de hitte bevangen raken', veel drinken dus, ook al is het water lauw en denk je geen dorst te hebben, en maak dat je kinderen steeds wijs.....

Gezien de afstanden duurde het toch wel een kleine twee uur voordat de sleepwagen ter plekke was, ik heb de bestuurder direkt gezegd dat ik hem beschouwde als een reddende engel. Te bedenken dat het voor die man zijn eerste werkdag op die sleepwagen was.....voor ons geen dag te vroeg. Omdat het een goed uur rijden was naar het dorp met garage, wat nader kennis gemaakt met die meneer. Hij kwam uit Hawaii, had zowat alle staten gezien in de funktie van vrachtwagenchauffeur en had dus per 1 Juli zijn eigen sleepwagen als broodwinning. Ik was erg dankbaar dat we met z'n vijven op de achterbank met airco zaten (Adam en Jaap zaten op de voorste bank). De kinderen hebben onder al het ongemak geen kik gegeven, ik denk dat ze de spanning wel aanvoelden. Als mens zijn we toch maar een heel klein en kwetsbaar wezen en zeer afhankelijk van hulp van Boven!

Maar de panne was nog niet over....de auto was wel uitgerust met een nieuwe dynamo, maar na een keer starten hield íe het weer voor gezien. Het was ruim na sluitingstijd, dus de garagehouder en zijn vrouw hebben ons met wat noodzakelijke bagage afgezet in het, volgens hen, meest familie-vriendelijke hotel in het stadje. Dat was wel even schrikken: de hele begane grond was speelhal/casino + restaurant. Voor ieder wat wils bij het buffet en de gokautomaten maar links laten liggen. Wat ik van Nevada gezien heb: gokken = volksvermaak nummer 1. Ongeacht je leeftijd, tijdstip en locatie: gokken is overal. Wat een desolaat gebeuren. Er was een binnenspeeltuin voor de kinderen. Het werkte als volgt: je levert je kinderen af en krijgt een waardebon voor $3.00 kado om een gokje te wagen, bizar gebeuren. Jaap grapte al dat ik maar moest zien om een nieuwe auto te winnen....haha niet dus.

Na een goede nachtrust weer vol goede moed op stap, echter in Las Vegas stopte de auto weer. Tim zei: o, even de gele auto bellen (dat had íe goed onthouden van de dag ervoor). 't Was weer te heet en gevaarlijk om het in de auto of op de vangrail af te wachten, dus ik met de kinderen naar de volgende afslag gelopen, in de hitte met Tim op mijn arm en de rest sjokte erachteraan......nog een lift gekregen van een vriendelijke amerikaanse en toen maar uitgebreid gewinkeld en gegeten in een supermarkt met airco. Echt, je kunt daar niet overleven zonder airco. Jaap geregeld dat we dit keer bij een GMC garage geholpen werden. Dat was nog haasten, want het was zaterdagmiddag, en maandag was een nationale vrije dag (Independence Day). We hadden echt geen zin om nog een weekend in Las Vegas te zitten, volgens mij een soort Sodom en Gomorra, maar ook weer opvallende 'amerikaanse ervaringen'. Wat te denken van een levensgroot verkeersbord boven de snelweg met een pijl naar boven en de tekst 'GOD', straatevangelisatie is hier gebruikelijk, maar dit verkeersbord had ik nog nooit gezien. 's Morgens hadden we ons ontbijt genuttigd in de speelhal/restaurant van een volgend hotel. Voor de kinderen pancakes, Jaap ging voor een stevig ontbijt met spek en hashbrowns en voor mij toast. De serveerster/beheerder wist van onze pech onderweg en wilde de kinderen volstoppen met heel veel pannenkoeken, standaard portie is drie kleine dikke, en vooral heel voedzame.....dus ze kwamen niet zover. Maar geen nood: je kunt hier altijd om een 'to Go Box' vragen: een doosje van piepschuim voor de restjes, 'leftovers'. Een onbekende meneer heeft onze rekening betaald en was vertrokken voordat wij erachter kwamen. Ik had wel iemand aan de bar zien zitten, maar er geen aandacht aan geschonken. Nu ik dit zo opschrijf word ik toch wat achterdochtig, misschien dat die aardige serveerster ons gewoon gematst heeft. In elk geval heel aardig, want aan het einde van onze vakantie en na twee auto-reparaties begon de bodem van de schatkist in zicht te komen.... We moesten linea recta naar huis, want Jaap werd dinsdagmorgen op zijn werk verwacht, alle mooie parken in Utah voorbij gereden, wellicht tot een volgende keer. Maar ook vanaf de snelweg was Utah adembenemend.

Ik zei tegen Jaap: we hebben meer gezien van wat we niet wilden zien (wachtruimtes van garages en casino's) en minder gezien van wat we wilden zien (Utah). Maar mij hoor je niet klagen, veel te dankbaar dat we alle hulp kregen die we hard nodig hadden.