Best wishes for 2012! en sleutelen....

Alvast van harte de beste wensen voor het nieuwe jaar toegewenst door:

Het is hier zonnig en windstil, voor morgen zelfs 15 graden voorspeld.......de winter moet nog komen. Jaap heeft vrij tot de jaarwisseling, maar is op een andere manier druk: van repareren van ijsknijper tot lekkage douche oplossen en het grootste projekt staat in de garage.....de auto van Adam moet rijklaar gemaakt worden! Voor de geintereseerden: een groene Subaru Impreza, outback met heel veel achterstallig onderhoud.....Ik geloof dat alles onder de motorkap inmiddels los geweest is, geinspecteerd, gerepareerd of vervangen. Lager re-achterwiel vervangen en nu moet er nog iets met de remmen, de versnellingsbak mist een veer en afstellen en de voorassen vervangen.....'t is een heel projekt, maar Adam weet ondertussen aardig de basis van autotechniek. De binnenkant van de auto is/was ook heel smerig trouwens. Afijn, 't was een koopie en het is een 'leerauto', want tot nu toe heeft Adam alleen nog maar in 'automaten' gereden. Dus we zullen nog een paar lessen 'schakelen' moet geven, alvorens hij naar school en Robotics kan rijden. Tim vindt het ook interessant....

Horses and a space frog.....

De oudsten zijn in juli op zomerkamp geweest. De meisjes met de kerk een midweek op horsecamp, zelfde lokatie als vorig jaar. De manege is een vast onderdeel, maar ze doen ook veel andere aktiviteiten, zoals Bijbelstudie, zingen, zwemmen, kanoeen, wandelen e.d. Ze hebben het weer uitstekend naar hun zin gehad.

Adam is op Summer Engineering Camp geweest, dat werd aangeboden door een universiteit in noordoost Kansas. Je kunt zo al een beetje proeven aan het leven op een universiteitscampus, want hij had een roommate en sliep in een dormitory ed. De groep van Adam bestond uit ca. 15 studenten. Hij heeft er veel geleerd en het was een gezellige groep met gevoel voor humor.

Hij had voor aero space science gekozen, een van de doelen was om woensdagmorgen in alle vroegte een zelfgebouwde 'raket' af te schieten richting de ruimte. Ieder mocht er een kleine persoonlijke noot aan toevoegen, Adam had van papier een kikker gevouwen om mee de lucht in te sturen. Laat dat nu het enige zijn wat later teruggevonden werd (naast de raketonderdelen). De kikker zat ongedeerd in het doosje, dus Adam noemt het nu zijn 'space frog'. Anderen hadden een snoepje of een dollar ingesloten, maar die zijn dus niet terug gevonden.

De 'raket' ging de lucht in mbv een ballon, die op zekere hoge hoogte knapt, vervolgens klapt de parachute uit en komt het spul gecontroleerd uit de lucht vallen. Ze moesten een dag van tevoren een berekening maken waar ze verwachten dat íe zou landen adhv weersvoorspellingen ed. 't Klopte aardig met de realiteit. Zoals je op de video kunt zien heeft íe een staart van doosjes, in een van die doosjes zat dus de 'space frog' van Adam. Er gingen ook camera's mee de lucht in, dat beeldmateriaal is gebruikt voor de video en een paar studenten hebben er toepasselijke muziek ondergezet.

Uiteindelijk bereikte íe een hoogte van ca. 28 kilometer, dat is halverwege de video, de terugweg is ook gefilmd. Zie http://www.youtube.com/watch?v=5WnFcNtO0_Y In de ondertiteling nog wat feitjes/wetenswaardigheden.

Pech onderweg.....

De doos op het dak van de auto is mijn verjaardagkado: een nieuwe fiets: Giant Rico.

Op de trekhaak een rek met de vier koffers

't Is alweer even geleden, maar ik kan het me nog goed herinneren: 1 Juli, op de terugweg in Californie en Nevada: de auto begaf het in Death Valley (what's in the name...). 't Is gelukkig goed afgelopen, maar ik zat wel in de rats. Het gebeurde midden op de dag, dus snikheet, geen begroeiing, dus geen schaduw, alleen hete stenen en af en toe ook nog windstil. Echt een gevaarlijke situatie in zo'n onbevolkt gebied. Natuurlijk hadden we voorzorgsmaatregelen genomen, zoals veel water meenemen. Wat hulp gekregen in de vorm van een jump start en bij de tweede break-down heeft iemand ons van het midden van de weg gesleept, naar een veiliger plekje langs de kant van de weg. Toen maar het alarmnummer gedraaid, die gaven een telefoonnummer van een sleepwagenbedrijfje door.

En dan maar wachten en veel schietgebedjes, Laura kreeg ook nog een bloedneus die niet snel stopte, tja, wat wil je bij die hitte, dan nog haar neiging tot flauwvallen erbij....afijn, ik voelde me helemaal niet op mijn gemak. Mijn grootste zorg was 'hoe zorg ik dat we niet door de hitte bevangen raken', veel drinken dus, ook al is het water lauw en denk je geen dorst te hebben, en maak dat je kinderen steeds wijs.....

Gezien de afstanden duurde het toch wel een kleine twee uur voordat de sleepwagen ter plekke was, ik heb de bestuurder direkt gezegd dat ik hem beschouwde als een reddende engel. Te bedenken dat het voor die man zijn eerste werkdag op die sleepwagen was.....voor ons geen dag te vroeg. Omdat het een goed uur rijden was naar het dorp met garage, wat nader kennis gemaakt met die meneer. Hij kwam uit Hawaii, had zowat alle staten gezien in de funktie van vrachtwagenchauffeur en had dus per 1 Juli zijn eigen sleepwagen als broodwinning. Ik was erg dankbaar dat we met z'n vijven op de achterbank met airco zaten (Adam en Jaap zaten op de voorste bank). De kinderen hebben onder al het ongemak geen kik gegeven, ik denk dat ze de spanning wel aanvoelden. Als mens zijn we toch maar een heel klein en kwetsbaar wezen en zeer afhankelijk van hulp van Boven!

Maar de panne was nog niet over....de auto was wel uitgerust met een nieuwe dynamo, maar na een keer starten hield íe het weer voor gezien. Het was ruim na sluitingstijd, dus de garagehouder en zijn vrouw hebben ons met wat noodzakelijke bagage afgezet in het, volgens hen, meest familie-vriendelijke hotel in het stadje. Dat was wel even schrikken: de hele begane grond was speelhal/casino + restaurant. Voor ieder wat wils bij het buffet en de gokautomaten maar links laten liggen. Wat ik van Nevada gezien heb: gokken = volksvermaak nummer 1. Ongeacht je leeftijd, tijdstip en locatie: gokken is overal. Wat een desolaat gebeuren. Er was een binnenspeeltuin voor de kinderen. Het werkte als volgt: je levert je kinderen af en krijgt een waardebon voor $3.00 kado om een gokje te wagen, bizar gebeuren. Jaap grapte al dat ik maar moest zien om een nieuwe auto te winnen....haha niet dus.

Na een goede nachtrust weer vol goede moed op stap, echter in Las Vegas stopte de auto weer. Tim zei: o, even de gele auto bellen (dat had íe goed onthouden van de dag ervoor). 't Was weer te heet en gevaarlijk om het in de auto of op de vangrail af te wachten, dus ik met de kinderen naar de volgende afslag gelopen, in de hitte met Tim op mijn arm en de rest sjokte erachteraan......nog een lift gekregen van een vriendelijke amerikaanse en toen maar uitgebreid gewinkeld en gegeten in een supermarkt met airco. Echt, je kunt daar niet overleven zonder airco. Jaap geregeld dat we dit keer bij een GMC garage geholpen werden. Dat was nog haasten, want het was zaterdagmiddag, en maandag was een nationale vrije dag (Independence Day). We hadden echt geen zin om nog een weekend in Las Vegas te zitten, volgens mij een soort Sodom en Gomorra, maar ook weer opvallende 'amerikaanse ervaringen'. Wat te denken van een levensgroot verkeersbord boven de snelweg met een pijl naar boven en de tekst 'GOD', straatevangelisatie is hier gebruikelijk, maar dit verkeersbord had ik nog nooit gezien. 's Morgens hadden we ons ontbijt genuttigd in de speelhal/restaurant van een volgend hotel. Voor de kinderen pancakes, Jaap ging voor een stevig ontbijt met spek en hashbrowns en voor mij toast. De serveerster/beheerder wist van onze pech onderweg en wilde de kinderen volstoppen met heel veel pannenkoeken, standaard portie is drie kleine dikke, en vooral heel voedzame.....dus ze kwamen niet zover. Maar geen nood: je kunt hier altijd om een 'to Go Box' vragen: een doosje van piepschuim voor de restjes, 'leftovers'. Een onbekende meneer heeft onze rekening betaald en was vertrokken voordat wij erachter kwamen. Ik had wel iemand aan de bar zien zitten, maar er geen aandacht aan geschonken. Nu ik dit zo opschrijf word ik toch wat achterdochtig, misschien dat die aardige serveerster ons gewoon gematst heeft. In elk geval heel aardig, want aan het einde van onze vakantie en na twee auto-reparaties begon de bodem van de schatkist in zicht te komen.... We moesten linea recta naar huis, want Jaap werd dinsdagmorgen op zijn werk verwacht, alle mooie parken in Utah voorbij gereden, wellicht tot een volgende keer. Maar ook vanaf de snelweg was Utah adembenemend.

Ik zei tegen Jaap: we hebben meer gezien van wat we niet wilden zien (wachtruimtes van garages en casino's) en minder gezien van wat we wilden zien (Utah). Maar mij hoor je niet klagen, veel te dankbaar dat we alle hulp kregen die we hard nodig hadden.

Teveel om op te noemen......

bij een van de haltes van de Shuttle bus

op zoek naar een beetje schaduw....

je kunt ook een tweedaagse muilezeltocht boeken om af te dalen naar de Colorado river, maar volgens een andere toerist moet je een beurs zitvlak en spierpijn in je bovenbenen op de koop toenemen....denk dat ik dan toch maar liever zou lopen.....

een van de muurtekeningen in de Watchtower

op het randje van de afgrond....

nog zo'n 'uiterste punt', Point Powell, steekt een stuk de canyon in....

de Grand Canyon Desert View Watchtower

in het Hippie hotel

Lieve help, waar begin ik.....er is veel gebeurd, gedaan, gelachen, gereisd en beleefd sinds het laatste blog. Ik ga m'n best doen om jullie 'bij te praten' in niet-chronologische volgorde.....

Het is hier in Hesston wel opgevallen dat we er een poosje tussenuit zijn geweest en een van de vragen die steeds terugkomt is: wat vond je het leukste? Ehmm.....moeilijk kiezen. Men vindt het hier overigens maar raar dat we met de auto heen en weer zijn gereden naar Los Angeles. Het is inderdaad niet de kortste route naar Amsterdam, maar het bood ons wel de mogelijkheid om wat van Amerika te zien. Het valt altijd even tegen om Kansas uit te komen, want dat kost al vier uur rijden, maar eenmaal in Oklahoma kwam het vakantie-gevoel. Toen een kort stukje door Texas om vervolgens heel New Mexico van oost naar west door te rijden. De eerste rijdag hadden we 's avonds veel smog door branden in Arizona, het stonk en de zon verdween. De volgende dag reden we gaandeweg weer in schonere lucht gelukkig, want de Grand Canyon stond op het programma en dan wil je wel graag leuk uitzicht hebben, nietwaar? De Grand Canyon is erg imponerend, wat een afgrond is dat, heel diep en heel lang en heel breed. Ik, met mijn milde hoogtevrees, vond het duizelingwekkend en hield de kleintjes angstvallig vast....een misstap is catatrofaal. Ik moet nog eens navragen bij Adam waar het verschil 'm in zit: hij vond de Grand Canyon niet eng, maar op weg naar het hoogste puntje van de Euromast zat hij stijf van de zenuwen op het bankje met zijn rug tegen de muur gedrukt.... Ter vergelijking: De Euromast is 185 meter hoog en de Grand Canyon is 1800 meter diep, 446 km lang en tot 29 km breed.

Sarah vroeg of er soms een prinses in de toren woonde....duidelijk teveel Dora dvd-tjes gekeken....Ze doelde op de Grand Canyon Desert View Watchtower, een uitkijktoren met een zo wijds mogelijk, magnifiek uitzicht op de Grand Canyon. Het is een replica (1932) van de prehistorische indiaanse toren, de binnenkant is ook interessant: de muren zijn bedekt met tekeningen van Hopi artiest Fred Kabotie. Vanaf deze plek kon je ook mooi zien hoe de Colorado river er doorheen stroomt, prachtig! Jaap en Adam hebben een afdaling gedaan tot 1/3 van de diepte, terwijl ik met de anderen met de shuttle-bus alle haltes afgegaan ben. De buschauffeurs vertelden ook allerlei weetjes over het gebied. Het was maar een kort bezoek aan de Zuidkant van de Grand Canyon, je zou er zo een week kunnen zijn om meer te doen en te zien....maar ja, wij moesten door naar L.A. De volgende dag doorgereden naar de westkust, wat afwisselend was door steeds andere landschappen, woestijn, zand, hitte, stuwmeer, palmbomen, heuvels, maar ook hoge bergen waar nog sneeuw op de top lag in de buurt van Flagstaff. En dan een hele lange drukke brede snelweg door de bergen naar L.A. en eindelijk, na drie dagen rijden........ de oceaan! Het was voor onze begrippen een beetje fris, 18 graden, maar we hebben toch lekker aan Santa Monica beach gezeten en in de hoge golven gesprongen.

Ons laatste nachtje in een motel in 'Hippie stijl' gelogeerd, het was 2 km van de luchthaven, dus lekker praktisch voor de volgende dag, we waren gewaarschuwd voor de urenlange files in L.A., en aangezien we graag het vliegtuig wilden halen.....namen we de Hippies maar op de koop toe. Het motel had een binnenplaats met een buitenzwembad en eromheen palmbomen en allerlei bloemen en bloeiende struiken. Aangezien wij kale weidse vlaktes gewend zijn in Kansas, is de andere vegetatie iets dat direkt opvalt. Mooi hoor, al dat exotische groen en heel kleurrijk met al die bloemen, 't waren echt geen kunstbloemen. De foto's van de kinderen zijn dus in dat motel genomen. Leuk dat er veel verschillende types mensen rondlopen, ook wat dat betreft is Kansas wat eentoniger. Het motel had allerlei bijzondere voordeeltjes: zoals 24 hours free muffins, elke dag om 6.00 p.m. gratis champagne voor volwassenen (maar we kregen wel zeven bonnetjes) en gratis buffet 's morgens en 's avonds, wat bijzonder was door de kennismaking met andere gasten. Laura ging in gesprek met een praatzieke mevrouw die beweerde dat ze 'teacher' was geweest, en informeerde of de professor ook nog zou komen en nog een heleboel andere opvallende opmerkingen. Adam stond het van een afstandje hoofdschuddend aan het horen en Laura was nogal verbaasd, want deze teacher was toch wel heel anders als haar teacher.... Maar ze was de kwaadste niet: we kregen een vers warm brood van haar, had ze voor zichzelf besteld, maar ze gaf het weg, 't was heerlijk brood. Ik vroeg me af of ze in het hotel woonde, zou zomaar kunnen. Het is wel een manier om niet helemaal te vereenzamen, want het was een komen en gaan van backpackers, families en andersoortige reisgezelschappen. Afijn, het verhaal erachter zijn we niet te weten gekomen, misschien 'gewoon te diep in het champagne-glaasje gekeken'.

wordt vervolgd.....

Vakantiesferen.....

Ik loop schandalig achter met het weblog, maar dit bericht op CNN wil ik jullie toch niet onthouden....denk je in: volgende week zitten we drie dagen op elkaars lip in de auto op weg naar Los Angelos, om van daaruit op het vliegtuig te stappen naar nederland. Drie weken later kruipen we na de terugvlucht weer in de auto voor de terugrit + omweg......

(CNN) -- There's the fantasy of family vacations: happy children playing games, contented parents, doting grandparents, smooth roads, short lines, easy-to-schedule bathroom breaks -- and all reasonably priced, sturdily educational and wonderfully fulfilling.

And then, there's the reality.

Those adorable kids? Fighting in the back seat. Mom is weary, dad upset. The car, loaded down with luggage, electronics, junk food, cheap paperbacks and undisposed trash, feels smaller than an '64 Beetle and smells like a rest-stop bathroom. The airport is an endless hassle. And vacations, to be enjoyed by the whole family, turn into maddeningly hellish experiences.

But he suggests four steps that can help:

Have a family conference in which everyone participates in planning where to go and what to do.

Have some sort of rotation on the vacation decision-making. Some of the time the parents decide, some of the time the kids decide (and within that option, there can be some turn-taking among the children).

Cater to the adults for part of the trip, and cater to the children's wishes for another portion of the vacation.

Allow each child to invite a friend along.

Still, there are no guarantees, Bodin says.

Bovenstaande vier stappen hebben we niet doorlopen en de slotconclusie is ook al niet hoopgevend: 'still, there are no guarantees'.

Desalnietemin hopen we op een fijne tijd in nederland......soms moet je 'hopen tegen beter weten in', nietwaar?!

Nog een familie-kiekje, gemaakt door Ewien. Ik laat 'de interpretatie' aan de lezer....

Robotics

Control Station: hiervandaan word de robot bestuurd.

Triangle, circle, square: het logo van FIRST.

Pit: soort van garage waar we de robot repareren en verbeteren tussen de wedstrijden.

Oklahoma City: een van de oefenwedstrijden, onze robot was een van de weinigen op het veld op donderdag, en de enige die het elke keer goed deed.

Back in the Pit: met z'n allen aan het werk, klaar voor de volgende wedstrijd.

Team Mascot: Railerman, de mascotte van Newton High School.

Kansas City:

http://150.199.24.201/WMSDownloads/robo2011/match_043.asf

Het middelste deel van de video is het meest interessant, dan zie je de robot in aktie. Onze robot heeft nummer 935.

Finals Oklahoma City:

Het is al een tijdje geleden dat ik een blog geschreven heb, dus heb ik besloten om het in categorieën te doen zodat ik niets vergeet.

Het Idee: First is een organisatie die zo'n twintig jaar geleden is opgestart door uitvinder Dean Kamen met het idee om kinderen, vooral high schoolers, geïnteresseerd the krijgen in beroepen in wetenschap en technologie. Ieder jaar bedenkt First een spel, en nadat het op een specifieke datum is uitgegeven hebben de teams die meedoen zes weken om en robot in elkaar te schroeven die het spel kan spelen. Daarna zijn er competities in verschillende steden (regionals) en de winnaars kunnen tegen elkaar spelen in de finale (nationals), die dit jaar word gehouden in St. Louis. Teams van over het hele land doen mee.

Het Team: Ik ben met het team van Newton High School (Hesston heeft geen team), genaamd RaileRobotics omdat de mascotte van Newton High School een 'railer' is. We hebben ongeveer twintig leerlingen en een stuk of vijf leraren.

Het Spel: Dit jaar het het spel "Logomotion." Robots proberen om banden in de vorm van het logo van First (rode driehoek, witte cirkel, blauw vierkant) op pinnen the hangen. De robots beginnen aan hun eigen kant van het veld, met een speciale gele band die en Ubertube genoemd wordt. De robots proberen, zonder help van de spelers, de Ubertube op te hangen. De Ubertube is op zichzelf zes punten waard. Na vijftien seconden, de spelers nemen de controle over en besturen de robot zelf vanaf de 'drivers stations'. Er zijn zes teams in totaal in een wedstrijd, drie in de blauwe group en drie in de rode groep. De teams proberen de banden aan hun eigen kant op te hangen. De banden worden het veld opgegooid door een speler die aan de andere kant van het veld staat, naast de tegenstanders. om te voorkomen dat die tegenstanders al de banden oppikken zijn er speciale 'zones' waar de tegenstanders niet mogen komen. Twee minuten lang proberen de robots de banden op te hangen. Er zijn drie rijen bij zes kolommen pinnen an iedere kant. Banden die op de bovenste rijen worden opgehangen zijn drie punten waard, op de middelste rij twee punten, en op de onderste rij een. Als een band over een Ubertube gehangen wordt worden de punten verdubbelt. Je krijgt ook meer punten als je de banden in de volgorde van het logo van First ophanged (driehoek, cirkel, vierkant). Als er een Ubertube onder een van de banden hangt in een logo, dan worden de punten voor dat hele logo verdubbelt.

Er zijn vier palen in het veld, die een rol spelen aan het einde van het spel. Er zijn lampen in de palen die normaal gesproken rood of blauw zijn, afhankelijk van het team waar ze bij horen. In de laatste vijftien seconden, de lampen worden geel, en de teams kunnen naast de paal parkeren. in de laatste tien seconden, de robots kunnen een kleine robot, de minibot, op de paal zetten, waarna de minibot daar boven klimt. De palen zijn vier meter hoog, en de eerste minibot die de top bereikt krijgt dertig punten. De palen voor elke groep zijn aan de andere kant van het veld, en andere teams kunnen de palen blokkeren zodat de robots er niet bij kunnen.

De Pit: In een of andere grote ruimte krijgt ieder team een 10 ft. bij 10 ft. stuk om hun spullen en gereedschap neer te zetten. Tussen iedere oefen en kwalificatiewedstrijd worden de robots hier teruggebracht zodat het team schade kan repareren en zo nodig verbeteringen kan verzinnen. Ik werkte in de pit met als specialiteit de minibot, naast vier anderen die zich met andere onderdelen bezighielden. Tussen iedere wedstrijd moest ik de minibot uit de robot halen en klaarmaken voor de volgende wedstrijd. Soms hadden we maar vijf minuten om de lijst af the werken.

Het Programma: Op woensdag arriveren de eerste deelnemers om hun pit op te zetten. Op donderdag komt de rest binnen, en teams kunnen hun eerste oefenwedstrijden spelen. Dat is ook de dag waarop je alle problemen wil oplossen. Op vrijdag beginnen de kwalificaties. Het spel is hetzelfde, maar de teams worden willekeurig in groepen van drie verdeelt en spelen tegen elkaar. In totaal speelt elk team zo'n negen kwalificaties. Daarna worden de teams gerangschikt volgens het aantal punten ze gescoord hebben, en hoeveel hun tegenstanders scoorden. De beste acht teams kunnen twee andere teams kiezen om een alliantie te vormen, die dan doorgaat naar de kwartfinale. Een team kan elk ander team kiezen voor een alliantie zolang dat andere team onder hun staat op de lijst. Als het eerste team het tweede team kiest, dan schuiven alle andere teams een plek naar voren. Op zaterdag, nadat de kwalificaties zijn voltooid en de allianties gekozen zijn spelen de allianties tegen elkaar in een 'double elimination' kampioenschap. Iedere alliantie speelt twee of drie keer tegen de tegenstanders. Als een robot tijdens het kampioenschap stukgaat, word het beste team dat niet in een alliantie zit opgeroepen om in te vallen.

Het Resultaat: In onze eerste regional, in Kansas City, ging het niet zo geweldig. We hadden donderdag de tijd om op het veld te oefenen, maar omdat we de deployer (het onderdeel waarmee we de minibot op de paal zetten) nog niet af was, moesten we die eerst in elkaar schroeven en daarna uitproberen op een kleiner oefenveld midden in de pits. Niet dat de andere teams veel beter af waren, want op een of andere manier was het grote veld verkeerd opgezet of zoiets en dus konden de robots geen verbinding maken met de driver's stations. Het was halverwege vrijdag toen het veld uiteindelijk ongeveer werkte, maar er waren nog steeds problemen. Hoewel onze minibot een van de snelste op het veld was bleek de deployer nogal, eh, onhandig. Om het nog erger te maken hadden we een nieuw programma gebruikt om alle codes voor de robot te schrijven. Hoewel we geen oefenwedstrijden gedaan hadden leek het erop dat de teams die dat programma gebruikten heel veel problemen hadden met het veld. Hoewel we uiteindelijk in de kwart finale wisten te belanden moesten we vanwege zware problemen met de verbinding opgeven.

De volgende week in Oklahoma City ging het een stuk beter. We hadden zo goed als alle problemen die we in Kansas City tegenkwamen opgelost. De deployer was opnieuw ontworpen en we hadden nagenoeg alle codes herschreven. Op donderdag waren we een van de weinigen die oefenwedstrijden konden spelen een zo'n beetje de enigen die een robot hadden die het iedere keer deed. Het veld in Oklahoma City was goed opgezet, dus hadden we geen problemen met de verbinding, en de deployer deed het elke keer. De enige keer dat de minibot niet de paal opklom was toen de driver per ongeluk een van de joysticks raakte met z'n elleboog net toen de deployer naar buiten schoot; de minibot miste de paal. Uiteindelijk stonden we derde na de kwalificaties, en we kwamen in de eerste alliantie terecht. Omdat een van de robots in onze alliantie geen minibot had, kregen we het voor elkaar om een van onze minibots op hun robot te zetten. Uiteindelijk wonnen we het kampioenschap.

Bye, Adam.

Happy 4th birthday Sarah!

Knap gedaan Sarah: een voor een de vier kaarsjes uitgeblazen! Tim kijkt aandachtig toe, over een paar weken is hij aan de beurt......maar hij hoeft er maar drie uit te blazen dan....

Ook de kadootjes vielen in de smaak gelukkig en op pre-school heeft ze op cupcakes getrakteerd. Grappig dat ze zelf Happy Birthday meezong....

Alhoewel Sarah nu vier is, gaat ze nog niet naar school. Hier gaan de kinderen naar school/Kindergarten als ze 5 of 6 jaar zijn (mogen ouders zelf bepalen) en de startdatum is altijd na de zomervakantie. Sarah gaat 2 morgens naar pre-school en een morgen naar een peutergroep in de kerk, terwijl ik bij Mom too Mom (moedergespreksgroep) iets wijzer wordt.... Tim en Sarah hebben daar hun eigen programma: vrij spelen, muziek/versjes leren, een Bijbelverhaal en bijbehorend knutselwerkje. Tim klaagde eerst steen en been over het zingen, maar inmiddels doet hij daar ook enthousiast mee.

Volgend jaar gaat Sarah drie morgens per week naar Pre-Kindergarten, dat is vergelijkbaar met groep 1 in nederland, maar op vrijwillige basis en ouders moeten het zelf bekostigen. Het is wel een goede voorbereiding op de 'echte school', ze leren dan al het alfabet en spellen ed.

met zo'n roze partybril kan de dag natuurlijk ook niet meer stuk.....

True love...

In de winter zitten we nog meer in de auto vergeleken bij de andere seizoenen. Zelfs de paperroute (krantenwijk) gaat al wekenlang per auto. Afgelopen week viel er een pak sneeuw van 40 cm, nu drupt, smelt en verdampt het gaandeweg. Voor Tim was er geen doorkomen aan, maar hij had snel door dat het gemakkelijker ging in het spoor van de slee. Dus hij liep braaf achter mij en Sarah op de slee aan. De boeren zijn blij met het vocht voor de akkers. Er kan hier een maand tot zes wekenlang geen druppel vallen, zelfs in december was er nog een verhoogde staat van paraatheid vanwege gevaar voor prairiebrand. Omdat hier weinig dagen zijn zonder wind is zo'n brand gecombineerd met droogte echt link.

Afijn, mijn bruggetje naar 'Love': tijdens de vele autoritten, staat de autoradio op zender K-Love (positive and encouriging Kansas Love) een soort EO, de hele dag door gospelmuziek, afgewisseld met getuigenissen, gebed, Bijbelteksten etc. Dus gaandeweg doe ik bemoediging, troost, aansporing enz. op. Sommige ritten eindigen net te vroeg en dan luister ik nog even na in de garage alvorens uit te stappen....

Omdat men hier van 'hype' naar 'hype' leeft, kleurt alles zich nu roze en rood met hartjes omdat Valentijnsdag ophanden is. Toen ik vanmorgen in alle vroegte de paperroute deed, zond K-Love een nummer van gospelzanger JJ Heller uit. Behalve een hele mooie stem en prachtige gitaarmuziek een boodschap over 'unconditional love'. Dat raakte me, goed om bepaald te worden bij de onvoorwaardelijke liefde van de God van de Bijbel.

Te beluisteren op: http://www.youtube.com/watch?v=EqWf-XehllA&feature=related

na drie coupletten over

de beleving van een verwaarloosd kind,

een in de steek gelaten vrouw

en een man in de dodencel

................................

And now that you'll listen, I'll tell you that I....

I will love you for you

Not for what you have done or what you will become

I will love you for you

I will give you the love

The love that you never knew

Will I listen?

Broodje leeuw....

Naast treurig nieuws over een schietincident in Tucson Arizona een ander opvallend bericht uit dezelfde stad:

Je kunt een broodje leeuw bestellen voor woensdag 16 februari. De eigenaar van het Taco restaurant verdient er niet aan, want Taco Lion wordt voor $8.75 verkocht, terwijl een pond leeuwengehakt $100 kost en een pond leeuwenbiefstuk $400 (acht taco's per pond). Elke woensdag is het Exotic Wednesday in het restaurant: 'every Wednesday we do something a little bit different'. Taco gegrillde alligator en taco ratelslang zijn bestsellers. Het leeuwenvlees is van een Afrikaanse leeuw en is besteld bij een boerderij in Perris Californie, ten zuidoosten van Los Angeles. Het is geen bedreigde diersoort, dus het is toegestaan om deze leeuwen te 'houden' voor het vlees.....

Winters...

Die oude slee van de kringloopwinkel in Ede komt nog goed van pas....

Ze noemen het 'vissen', maar het is gewoon 'ijskoud kliederen in de kreek'.

Sarah geniet met volle teugen, zelfs bij -10 heeft ze twee uur lang buiten gespeeld....

Marieke is de chauffeur.

Lekker door de sneeuw banjeren..... Laura bouwt een 'winteronderkomen' bij de kreek. Sarah komt graag op bezoek en gaat dan op de ijskoude grond in de hut zitten....

Vandaag 'wintery mix': een dikke laag ijzel en daarop weer sneeuw.

Voor morgen -22 Celsius voorspeld.....Canadese toestanden hier.....

Maar geen nood: binnen kun je ook een vuurtje maken en marshmallows warmen.

The man with the golden voice....

Geen familie-kiekje dit keer......

Hoe je als thuisloze in een klap beroemd kun worden? Dat overkwam Ted Williams afgelopen week. Een vijftiger die door drugs en alcoholverslaving aan lager wal geraakt was. Hij stond met zijn handgeschreven kartonnen bord langs de weg en bood zijn 'great voice' aan. Een automobilist stopte en van het een kwam het ander, de volgende dag zat hij geknipt en geschoren en keurig in pak in de televisie-uitzending. De man is nu twee jaar clean, heeft 'een stem als een dijk' en kan uitstekend radio presenteren. Het mooie was dat ook op zijn bord stond dat zijn stem een gave van God was, vorig jaar mei is hij in kontakt gekomen met het evangelie wat zijn leven totaal veranderd heeft. Meer te lezen en vooral te 'horen' op: http://www.tedthehomelessguy.org

Hopelijk wordt meer verborgen talent ontdekt onder thuislozen, krijgen mensen nieuwe kansen om hun leven op de rails te krijgen in dit nieuw begonnen jaar en 'last but not least': raakt God hun leven aan.

Pre-schoolers

Foto's van Pre-school: Tim wilde eerst niet blijven staan, uiteindelijk lukte het toch met een trekkertje in zijn hand. Die fotograaf maakte ook zulke vreemde geluiden om aandacht te trekken en ze aan het lachen te krijgen....het leek wel buikspreken en een eend kon hij ook heel goed nadoen..... maar ook dat went snel zo te zien.....

Sarah en Tim zitten nu beiden op pre-school. Sarah twee morgens en Tim een morgen. Vrijdag gaat hij voor het eerst. 'k Ben benieuwd wat hij ervan vindt. Het overbuurmeisje zit ook in zijn groep en zal zich wel over hem ontfermen; ze noemt Tim haar baby (ze is wel vijf maanden ouder dan Tim en moedert graag). Tim is wel wat gewend van Sarah en laat het zich meestal wel aanleunen. Sarah en Tim praten een soort mix van engels en nederlands: 'denglish' (dutch + english). Nou ja, beter dat ze je half verstaan dan helemaal niet, nietwaar??