Kletsnat en ijskoud

Vandaag hebben Marieke en ik bij de kreek gespeeld. De kreek was bevroren, maar het ijs was al een stuk weggedooid. We hadden een spelletje gespeeld. Het buurmeisje, Anna gooide iets in een wak en toen moesten wij het pakken. Maar toen was John, het buurjongetje ijsblokken aan het stuk maken en daardoor viel ik in het water. Het water was een klein beetje koud. Gisteren was ik er ook al tot mijn knieeen doorgezakt. Marieke was er gisteren en vandaag ook al doorgezakt. Marieke moest stukken ijs pakken van Adam, maar het ijs was zo dun dat ze erdoor zakte.
Ik heb ook bij het buurmeisje gespeeld.

Op school leer ik boekjes lezen. Ik heb twee librarybooks, dat zijn bibliotheekboeken. Een van Cinderella (Assepoester) en een van een vosje. We hebben een hele leuke bibliotheek in school. In de middag ga ik in de bibliotheek, soms lezen ze voor en soms mag je zelf lezen of boeken omruilen.

Geschreven door Laura.

Hanneke: op de foto ging alles nog goed. Blij dat ze morgen weer naar school gaan.....

Meneer Anders bedacht het anders

Ik word nog een expert in omrekenen. In de keuken van grammen en milliliters naar cups en tablespoons. Dat de buitentemperatuur in Fahrenheit wordt uitgedrukt is inmiddels gewoon, deze schommelt nu rond de 32 graden Fahrenheit, wat rond het vriespunt is in graden Celsius.

Bij de buitentemperatuur komt het niet op een graadje nauwkeurig. Bij lichaamstemperatuur wel: heeft een ziek kind een temperatuur van 38 graden of 40 graden koorts? Laura bleek zaterdagavond een temperatuur van 39.7 te hebben en ik bedacht me dat het wel handig was als ik dat, zo nodig, ook in Fahrenheit kon vertellen aan een arts. Dit keer kwam er geen dokter aan te pas, een zetpil paracetamol, slapen en nog een dagje op de bank hangen waren voldoende. Maar inmiddels weet ik, dankzij google, welke formule ik moet gebruiken om de temperatuur zowel in Celsius als Fahrenheit te kunnen uitdrukken:

Van Celsius naar Fahrenheit: de uitkomst delen door 5; uitkomst vermenigvuldigen met 9; daarna 32 erbij optellen.
Dus in het geval van Laura: 39.7 Celsius : 5 x 9 + 32 = 103.5 graden Fahrenheit.

Volgens het KNMI bestonden er in de achttiende eeuw tientallen verschillende schaalverdelingen voor de temperatuur, maar alleen Celsius, Fahrenheit en Kelvin hebben het overleefd. Dus de mensen die in die tijd leefden zullen ook weleens een communicatieprobleem gehad hebben, dunkt me. Veelzeggend dat de voornaam van meneer Celsius ‘Anders’ was. Gabriel Fahrenheit kwam in 1724 met zijn schaalverdeling, maar Anders Celsius definieerde het in 1742 anders.

Voor de verpleegkundigen onder u: andere standaardcontroles, zoals polsslag, bloeddruk en defaecatiepatroon worden wel eenduidig uitgedrukt. Dat scheelt weer.

Tot slot: het water in het bubbelbad was 104 graden F. Heet joh!

Uitstapje

Nog even een reflektie van mijn kant op ons uitstapje naar Canada. Er viel van alles te zien onderweg, het prairielandschap blijkt heel afwisselend te zijn. De kinderen hadden er bij tijd en wijle ook plezier in om uit het raam te kijken, maar de dvd-speler was favoriet. Die luxe zat er al in toen we de auto kochten en kwam nu goed van pas.

We hadden allerlei maatregelen getroffen, mochten we pech krijgen onderweg. Er staat hier niet om de twee kilometer een ANWB-paal en buiten de steden heeft je mobiele telefoon ook geen bereik. Dus ben je op jezelf aangewezen. Maar de weersomstandigheden waren prima, we zijn niet van de weg afgeraakt, ingesneeuwd of andere narigheid. Alleen een lekke band. Door een scherpe steen op een gravelroad was er een stuk rubber uit een band geslagen, dus een spuitbusje biedt dan ook geen soulaas. Een paar uur rijden verderop konden we de band laten vervangen. Bij de garage wist men precies om welk stuk gravelroad het ging, ze noemden het 'short cut'. Je snijdt er 20 miles mee af, maar lekke banden komen veelvuldig voor. Zou de garagehouder er scherpe stenen strooien om zijn klandizie op pijl te houden?? Who knows?

Naast gereedschap voor autopech hadden we o.a. een schop, sneeuwschuiver, waxinelichtjes, eten en drinken en plaids meegenomen. Op een hoogvlakte in Montana hebben we 50 miles geglibberd over een beijsde weg, dat was het lastigste stuk. De sneeuwschuiver hadden we pas weer nodig toen we thuis kwamen, in Hesston had het 6 inches gesneeuwd.

Sommige stadjes waren ook leuk om door heen te rijden, bijv. Valentine in Nebraska. Echt een stadje in de Mid-West. Je zou niet raar opkijken als er opeens cowboys zouden opduiken. Als je een koffietentje bezoekt, wordt je gemakkelijk aangesproken door andere gasten. Het begint met: Waar kom je vandaan? Waar ga je naartoe? Maar als snel heeft men het over eigen (klein)kinderen etc. Het is me al vaker opgevallen dat de Mac Donalds vaak een ontmoetingsplek is voor ouderen en alleenstaanden. Aan de ene kant een trieste aanblik als zo'n oudje fast food zit weg te werken. Aan de andere kant is het een hangplek voor andere ouderen, zodat ze hun kontakten onderling hebben en ook met gezinnen in aanraking komen. Volgens mij is het niet uitzonderlijk dat de plaatselijke ouderen elkaar in de loop van de morgen bij Mac Donalds ontmoeten, drie koppen koffie nuttigen en ondertussen bijbeppen en vreemde bezoekers observeren of aanspreken. Best wel gemoedelijk.

Bij de 'oude vrienden' was het als van ouds. Gepraat over van alles en ons verbaasd over Noord-Amerikaanse eigenaardigheden. Volgens de mannen wordt de electriciteit op een rommelige manier aangelegd: gewoon een kluwen draden waarbij alles door elkaar loopt, en ondanks dat het watertekort een probleem is in veel streken, gebruiken de toiletten twee keer zoveel water als in Europa. Als je dat eens doorrekend op ruim 300 miljoen amerikanen die zoveel keer per dag hun behoeften doen...... Anyway, we hebben het ook over serieuze thema's gehad, zoals scholen, kerken, familie achterlaten e.d.

Over het ijsvissen en oliebollenfestijn kun je lezen op de site van de familie Brouwer:

http://brouwer.dutch-hospitality.com/content/view/142/9/

We wachten nu een tegenbezoek af!!

Over Cairo naar Canada.....

Op 28 december vertrokken we naar Canada. Eerst moesten we uit Kansas, dan door Nebraska, dan door South Dakota, dan door Wyoming, dan door Montana en zo kwamen we in Canada. Onderweg kwamen we door een plaatsje dat Cairo heette. Ook hebben we een bordje Bethlehem Road gezien en Garfield County. En we zijn zelfs langs Adam's Range gekomen.

Onderweg sliepen we in motels in Rapid City. De motels hadden een zwembad. De ene met een piratenschip en glijbanen en op de terugweg zelfs een heel waterkasteel met heel veel glijbanen en ik (Marieke) ben van de blauw-rode glijbaan geweest, dat was de engste, met een soort spiraal en een donkere buis. Je moest er met een band vanaf. De rest van de familie zat in het warme bubbelbad. Sarah vond het ook leuk. Omdat het al avond was zijn we niet heel lang gebleven.

In Canada hadden ze leuke kinderen. Ellen was al heel groot. Eigenlijk te groot om mee te spelen. Mathieu speelde met Laura en soms met Adam. Ik speelde met Walter en Laura. En Sytze speelde ook graag met Laura. En Ellen paste op Sarah. En de hond, die Sergiant heette, die snuffelde ook wat rond. Sarah vond de hond heel leuk.

Het was al bijna Nieuwjaar, dus Carlien en papa hebben oliebollen gebakken. Op oudejaarsavond waren we naar een groot feest gegaan. Er was een kinderhoekje om dvd's te kijken. Wij keken een dvd van Pink Panther. We waren te moe om op te blijven en zijn 22.00 uur naar bed gegaan.

De reis duurde twee dagen. We hebben een lekke band gehad door een scherpe steen op een gravelroad. Papa verwisselde de band en 60 nieuwsgierige koeien keken toe. Die zwarte koeien kon je goed zien als ze in de sneeuw liepen.

Verder hebben we onderweg veel antilopen en herten gezien. We hebben ook een wolf, een vos en zeearend gezien. Ik heb een stuk van een gewei meegenomen om op school te laten zien. Papa had het gevonden toen we op een stuk rots gingen klimmen (zie foto).

We zijn vaak bij Mc Donalds geweest om een happy meal te eten. En een keer in een roze koffietent waar ze veel speelgoedvarkens hadden.

Onderweg was het heel koud buiten. In Canada een keer -25 graden. En in Amerika een keer -22 graden, maar de zon scheen zo fel dat mama nog een zonnebril op had in de auto.

Woensdagavond 2 januari waren we weer thuis. Het was ruim 1200 miles, dus ongeveer 2000 kilometer. Het was een eind rijden, maar wel leuk.

HAPPY NEW YEAR, eh ik bedoel GELUKKIG NIEUWJAAR!

Groetjes van Marieke.

Zoals je ziet kan ik ook nog stukjes in het nederlands schrijven.